Historia

Historii franciszkańskiej obecności w Kołobrzegu trudno nie powiązać z dziejami całego miasta. Kołobrzeg już bowiem za Bolesława Chrobrego był stolicą biskupią podległą Metropolii Gnieźnieńskiej. W roku 1140 siedziba diecezji została przeniesiona do Wolina, a w roku 1188 do Kamienia Pomorskiego. Od połowy XIII w. ziemia kołobrzeska była niezależnym księstwem biskupim. Księstwo to jednak zostało szybko zgermanizowane, do czego przyczyniła się później w dużej mierze reformacja.

Dzięki napływowi ludności katolickiej z poznańskiego i Pomorza w XIX w., katolicyzm począł się nieco na tych ziemiach odradzać. W latach 1889-1895 wybudowano kościół katolicki św. Marcina i erygowano parafię pod tym samym wezwaniem.

Franciszkanie przybyli do Kołobrzegu w 1945 r. Ponieważ w czasie działań wojennych kościół św. Marcina został całkowicie zniszczony, posługę duszpasterską rozpoczęli w poprotestanckim, XIX-wiecznym kościele diakonis niemieckich, czyli obecnym kościele pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Zakonnicy objęli również teren parafii św. Marcina, do której (oprócz zburzonego kościoła św. Marcina na terenie Kołobrzegu) należały kościoły w pobliskich wioskach: Charzynie, Korzystnie i Niemierzu. Franciszkanie opiekowali się ponadto kościołem pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, obecnie pełniącego funkcję konkatedry diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.

W 1972 r. parafię św. Marcina przejęło duchowieństwo diecezjalne. Franciszkanie zatrzymali się natomiast przy poprotestanckim kościele św. Krzyża, który stanowi miejsce ich posługi do chwili obecnej. W dniu 3 marca 1973 r. Minister prowincjalny o. Mariusz Paczóski erygował w Kołobrzegu klasztor i nadał mu tytuł Świętego Krzyża. W kolejnych latach zakonnicy wybudowali nowy budynek klasztorny.